Kijk, de afgelopen maanden heb ik gezocht naar manieren om schoner te rijden. Deelauto’s zijn schoner dan eigen auto’s, ontdekte ik. En deel je een auto, dan rijdt hij schoner op stroom dan op aardolie.
Met de maanden werden mijn ritjes in een Volvo XC40 zelfs goedkoper. Eerst 11% goedkoper, later nog eens 12% goedkoper. Ik blij, want het is een heerlijke auto met een professionele uitstraling. Ik kan ermee voor de dag komen bij mijn schrijfklanten en de rit naar hen toe is behaaglijk.
En dat zonder zorgen, want nooit betaal ik voor het parkeren, het onderhoud, de afschrijving. Eén helder bedrag, dat is het. Tot ik dus iets ontdekte wat mijn wens om schoon te rijden bedreigt.
“Ik had geen idee van dit slechte nieuws, totdat ik aanwijzingen begon te zien”
Ik ontdekte het tijdens zomaar een ritje. Ik huurde zoals elke week een Volvo om een vaste klant in Rotterdam te bezoeken. Ik had geen idee van dit slechte nieuws, totdat ik aanwijzingen begon te zien.
Aanwijzing 1: De auto was plots duurder geworden. 30% duurder. Wat gek, dacht ik. Zou er vandaag meer vraag zijn? Dit bedrijf verhoogt op drukke dagen soms de prijzen, net als KLM en NS International doen.
Aanwijzing 2: De auto had geen schade. Dat stond in het lijstje in de app. Je checkt dat altijd even, net als op een luchthaven in het buitenland. Normaal staat er altijd wel iets. Een kras tot de grondlaag. Een deuk van een niet-gezien paaltje. Maar deze Volvo: nog geen schrammetje.
Aanwijzing 3: De auto heette niet langer XC40, maar EX40. Dat stond op zijn kont, op de achterklep. Dit was hetzelfde model als ik altijd reed, dat wist ik van toen ik nog had overwogen hem te kopen en me erin verdiepte. Alleen heette hij dus anders.
Aanwijzing 4: Het was zó’n schone auto. Geen opgedroogde modder op de vloermat. Geen broodkruimels in de bekerhouder. Geen roet op de ruiten, daar waar de wissers niet bij kunnen. Hij rook ongebruikt.
Aanwijzing 5: Ik opende de boordcomputer en zag de kilometerstand. 35 kilometer. Gloedjenieuw. Dit bedrijf had alle Volvo’s, nog geen jaar deel van de vloot, vervangen door nieuwe exemplaren. Daarom rook hij ongebruikt.
“Mijn deelauto’s komen met een koolstofschuld de stad in, en hoeveel ik ook rijd, ze gaan met een koolstofschuld de occassion-markt op”
Daarom was hij schoon en schadevrij. Daarom waren mijn ritjes steeds goedkoper en plots duurder geworden. De vorige auto’s waren terugverdiend, dus kon de prijs zakken. En in deze nieuwe was weer een halve ton geïnvesteerd. Dat moest terugverdiend.
Wat doet dit ertoe, denk je misschien. Heerlijk toch, zo’n nieuwe auto? Maar eerder schreef ik al over de koolstofschuld van nieuwe e-auto’s. Net uit de fabriek lopen ze flink achter op benzineauto’s, en pas na tienduizenden kilometers gaan ze gelijk. Dat betekent: zo lang mogelijk blijven rijden. Doe je dat wel als je ze slechts anderhalf in bezit houdt? Want dat blijkt de belofte van dit bedrijf: “Nooit zijn onze auto’s ouder dan 1,5 jaar.”
En waarom? Mensen rijden door krappe straatjes en tikken de spiegels eraf, ze krassen in de lak met een naburige auto. Dit bedrijf wil chique auto’s, zodat mensen als ik voor de dag kunnen komen bij hun schrijfklanten. Daarom moeten de auto’s vernieuwd worden.
Laten we deze Volvo tegen de lat leggen. De batterijen komen uit China of Zuid-Korea. Een grove schatting van lobbyclub Transport & Environment toont dat Chinese batterijen in Nederlandse auto’s een koolstofschuld van 12,5 ton hebben (een nieuwe benzineauto: 6,3 ton). Die schuld is ingelopen na ongeveer 34 duizend kilometer.
En die oude Volvo’s die afgeschreven waren, hoeveel hadden die gereden? Dat zie ik terug in de facturen. De laatste die ik reed: 20.250 kilometer.
Dat was dus wat ik ontdekte: mijn deelauto’s komen met een koolstofschuld de stad in, en hoeveel ik ook rijd, ze gaan met een koolstofschuld de occassion-markt op. Daarna bouwen ze de schuld verder af en gaan uiteindelijk renderen, maar het steekt dat mijn deelauto’s nooit zijn ‘afbetaald’ terwijl ik erin rijd. Hoe zeer je ook van CO2 af probeert te komen, je blijft het uitademen, meer dan je lief is.