Vorige week was hij weer eens op de buis: The Good, the Bad and the Ugly, de spaghettiwestern van Sergio Leone, Boeiend, vol dilemma’s, belangen en strijd. En dan is het een kleine stap naar de energiewereld van vandaag.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud en/of de afloop van het verhaal.
In de energiesector gebruiken we vaak de drieslag duurzaamheid-betaalbaarheid-voorzieningszekerheid. Alle drie zijn belangrijk, alle drie zijn nodig en zo ook in de film. In The Good, the Bad and the Ugly zijn er drie premiejagers die, in de geest van 1860, snel rijk willen worden zonder moraal en vredelievendheid. In de eerste scenes valt al een serie doden. Net als in de energiesector zien de drie dat als ze samenwerken, ze er allemaal beter van worden, maar de realiteit is anders. Ieder op zich ziet ook dat er een plus zit in beperkt strategisch samenwerken. Maar wat als de ander ook zo denkt? Een prisoners dilemma, waar in het slechtste geval alle drie nadeel hebben. Dus toch maar samenwerken. Net als in de energiesector; zoekend naar de balans tussen overheden, ngo’s en ondernemingen: drie werelden, drie belangen, drie karakteristieken. Onze revolverhelden koersen overigens met name op de financiële component, hoewel later in de film blijkt dat voorzieningszekerheid cruciaal is. De film begint gewelddadig. The Bad laat meteen zien waarom hij dat is. The Good (inderdaad Clint Eastwood) lijkt goed te doen door een gezochte misdadiger (The Ugly) uit te leveren en zo zijn premie te incasseren. Op het laatste moment redt The Good met een trefzeker schot The Ugly van de galg en ze verdelen de buit. Enkele dagen later herhalen ze deze transactie: de samenwerking tussen The Good en The Ugly schijnt zowaar te werken, totdat The Good merkt dat hij ook de premie alleen kan houden en hij laat The Ugly berooid achter. Duurzaamheid en voorzieningszekerheid worden wreed uit elkaar gehaald, want The Good is zijn ‘inkomstenbron’ nu kwijt. Betaalbaarheid onder druk!
“Nog steeds overheerst wantrouwen. Nationaal energiedebat?”
Het ultieme doel van alle drie de premiejagers is enkele zakken met dukaten ter waarde van 200.000 dollar bemachtigen De persoon, die weet waar het geld ligt is verwikkeld in de Amerikaanse Burgeroorlog. Alle drie jagen achter hem aan en dan is het interessant, dat deze persoon al stervende aan de verschillende premiejagers steeds een deel van de locatiegegevens bekendmaakt. Ze zijn veroordeeld samen te werken. Alsof overheden, ngo’s en (energie)bedrijven alle drie een deel van de sleutel voor verduurzaming in handen hebben: doorzettingsmacht, idealisme en ondernemerschap. The Bad weet The Ugly te vangen en martelt hem, het is minder vredelievend dan aan de Klimaattafels, om locatiegegevens te ontfutselen, hetgeen lukt. Niet voldoende, want The Good weet ook nog details die essentieel zijn. Alleen voorzieningszekerheid en betaalbaarheid zijn op de lange termijn niet voldoende. The Good en The Bad besluiten samen op te trekken, want ze hebben nu samen de relevante gegevens. Echter, The Good weet dat The Ugly ook weet wat The Bad weet en wat hijzelf dus mist. Na nog enkele vuurgevechten, oorlogssituaties en andere ellende gaan we richting de finale scene. The Good en The Ugly hebben inmiddels weer een samenwerking en goed van vertrouwen heeft The Ugly gezegd dat de dukaten begraven liggen op een bepaald kerkhof, maar The Good heeft slechts een deel zijn informatie gedeeld. In welk graf het geld ligt. The Ugly begint te graven op de verkeerde plek. Net als hij ziet dat hij op de verkeerde plek graaft, komt The Bad er weer aan. Logisch, want betaalbaarheid is nodig, naast duurzaamheid en voorzieningszekerheid. En dan staan de drie revolverhelden bij elkaar en zegt The Good, onder schot van The Bad, dat hij op een steen de exacte locatie zal opschrijven. Nog steeds overheerst wantrouwen. Nationaal energiedebat?
“Ze weten van elkaar niet wie wie dood zal schieten.”
De drie staan tegenover elkaar; met geladen revolvers. The Good weet dat hij nog steeds de meest cruciale informatie heeft. Ze weten van elkaar niet wie wie dood zal schieten. Uiteindelijk schieten The Good en The Ugly beide op The Bad, want die heeft de minst relevante info. Overigens weet The Good dat hij de kogels uit het pistool van The Ugly gehaald heeft (exit voorzieningszekerheid) en zich dus op The Bad kan richten. Het is net de energiesector. The Bad is uitgeschakeld, The Ugly heeft geen kogels en The Good is soeverein. Hij laat The Ugly graven en, heel fair, ze verdelen de buit. Wat blijft hangen van de film is dat het uiteindelijk om geld, betaalbaarheid, gaat, maar dat voorzieningszekerheid, kogels, ook wel handig zijn op bepaalde momenten. Veel geweld, een burgeroorlog verder en talloze doden laten zien we dat duurzaamheid het trio compleet maakt, want als je dood bent hebben kogels en dollars weinig zin. De recente bestorming van het Capitool laat zien dat het land na 150 jaar nog steeds een decor voor films kan zijn.
President Biden heeft als één van zijn eerste besluiten de VS weer aangemeld voor Parijs en plannen voor verduurzaming bekend gemaakt. Meer investeren in zon en wind, maar ook, omwille van de voorzieningszekerheid, kernenergie koesteren en uitbouwen. Het zou in de beleving zomaar de drieslag The Good, the Bad and the Ugly kunnen zijn. Het is nu nog discussiëren over de rolverdeling.